Μόλις πάτησα το πόδι μου πρώτη φορά στον ελαιώνα μας, ήμουν μόλις 5 χρονών. Ήμουν "μεγάλος άντρας πια κι έπρεπε να βοηθήσω στην συγκομιδή του ελαιόκαρπου", όπως είπε ο πατέρας μου. Βασικά, δεν υπήρχαν και πολλά που μπορούσα να κάνω. Εκείνα τα χρόνια, για την συγκομιδή του ελαιόκαρπου, οι άνθρωποι "χτυπούσαν" τις ελιές με ένα ξύλινο ραβδί ανά κλαδί κι εγώ ίσα που έφτανα τα χαμηλότερα κλαδιά των ήδη ώριμων ελαιόδεντρων. Στα μάτια μου το ελαιόδεντρο έμοιαζε τεράστιο. Πόσο μάλλον το 50-κιλο τσουβάλι με τον μαζεμένο ελαιόκαρπο.

Μετά την συγκομιδή, το κλάδεμα ακολουθούσε και αργότερα- μέσα στο καλοκαίρι- το πότισμα. Αυτό ήταν συγχρόνως το επάγγελμα και η ευχαρίστηση μας. Όλο αυτό ήταν η ζωή μας, ο ελαιώνας.

Πέρασαν περισσότερα από δέκα χρόνια και αμέτρητες ώρες κάτω από τον καυτό Ήλιο, έτσι ώστε να γίνω ένας ανταγωνιστικός αγρότης. Μέχρι να γίνω δεκαπέντε χρονών, είχα μάθει την γη μου σπιθαμή προς σπιθαμή, Ήξερα καθένα ξεχωριστά και όλα μαζί τα δέντρα που άπλωναν τις ρίζες τους στην γη μου. Ο πατέρας μου, επίσης, ήξερε ότι είχα γίνει "άντρας" πια και με εμπιστευόταν να συνεχίσω το έργο του.

Αυτό σημαίνει να ωριμάζεις. Θέλει υπομονή και επιμονή. Όπως ο σπόρος που υπομονετικά περιμένει τις κατάλληλες συνθήκες, και όταν εκείνες έρθουν, τότε αβίαστα σχηματίζει μια νέα ζωή, έτσι και ο άνθρωπος, επίσης, δεν ωριμάζει μέχρι να είναι η κατάλληλη στιγμή και πριν ωριμάσει, πρέπει να "σπάσει".

Ακόμα περνάω την ζωή μου στον ελαιώνα. Εδώ και μερικά χρόνια, έχω δημιουργήσει το δικό μου εμπορικό σήμα ελαιολάδου συσκευασμένο σε ιδιόκτητες εγκαταστάσεις και διανεμημένο στην Ελληνική αγορά μέσω ενός δικτύου αξιόπιστων συνεργατών.